Axel Springer – Neohitlerowska okupacja polskiej prasy

Axel Springer SE – historia powstania koncernu i życie jego założyciela

Axel Springer SE – to jeden z największych koncernów wydawniczych w Europie, który wydaje ponad 230 gazet i magazynów w ponad 40 krajach, między innymi w Europie Środkowej oraz Wschodniej: Chorwacji, Polsce, Czechach, Rosji oraz Europie Zachodniej: Francji, Hiszpanii i Szwajcarii. Koncern zatrudnia ponad 13 tysięcy osób, roczne obroty szacuje się na około 3,2 miliarda euro czyli 13 miliardów złotych. Wydawnictwo powstało w 1946 w Hamburgu z inicjatywy niemieckiego dziennikarza Axela Springera dobrze znanego z czasów nazistowskich reżimu Adolfa Hitlera. Ponad 80 tytułów koncernu wydawanych jest metodą online.

Axel Cäsar Springer – ur. 2 maja 1912 w Hamburgu, zm. 22 września 1985 w Berlinie – to niemiecki dziennikarz, założyciel wydawnictwa Axel Springer SE, urodzony w Hamburgu, gdzie jego ojciec pracował jako wydawca w czasach hitlerowskich. Kariera młodego Springera o ksywie Cezar (Cäsar), który w czasie II wojny światowej był hitlerowcem, o czym starannie „zapomina” się w jego życiorysach, zaczęła się rzekomo od założenia wydawnictwa Axel Springer GmbH w Hamburgu w 1947 roku. Zaczął wtedy wydawać gazetę „Hamburger Abendblatt”, później doszły do tego inne dzienniki i popularne magazyny, jak „Berliner Morgenpost”, „Die Welt”, magazyn z programem radiowym i telewizyjny „Hör zu”. W 1952 Springer zaczął publikować gazetę bulwarową „Bild-Zeitung” (obecnie „Bild”), która stała się ulubioną gazetą codzienną dla milionów mieszkańców w posthitlerowskich Niemczech i jednym z ważniejszych mediów wpływających na na opinię publiczną. Axel Springer Verlag jest dziś jednym z ważniejszych wydawców gazet w Niemczech z ponad 180 gazetami i magazynami. W 1999 roku obejmował 23,7% niemieckiego rynku prasowego. Przez długi czas dziennikarze pracujący w gazetach Axel Springera musieli podpisywać dokument, w którym zobowiązywali się do rzekomego przestrzegania trzech zasad, mianowicie że:

– będą działać na rzecz pojednania niemiecko-żydowskiego
– będą wspierać gospodarkę wolnorynkową
– będą działać na rzecz ponownego zjednoczenia Niemiec

Szczególnie aktywnie Springer działał w Berlinie Zachodnim, gdzie w 1966 wybudował 19-piętrowy biurowiec i drukarnię swojego wydawnictwa tuż przy murze berlińskim, tak że były dobrze widoczne z terenu NRD będącej w przymierzu z blokiem gospodarczym (RWPG) i wojskowym (UW) Europy Wschodniej. Ze względu na chorobliwie skrajnie prawicowo-faszystowskie poglądy Axela Springera gazeta „Bild”, Axel Springer i cały jego koncern wielokrotnie były przedmiotem słusznej krytyki, zwłaszcza ze strony środowisk lewicowych i NRD, ale także przez wielu niezależnych dziennikarzy obywatelskich. Doszło do tego np. podczas słusznych protestów studenckich w latach 1967–1968, podczas gdy byłemu hitlerowcowi Axelowi Springerowi marzyły się prawicowe rządy z czasów Adolfa Hitlera i propagandy Goebbelsa w metodach której Axel Springer od młodych lat stał się mistrzem. W 1974 koncern został poddany ostrej krytyce w opowiadaniu „Utracona cześć Katarzyny Blum” Heinricha Bölla. Hitlerowiec Axel Springer zmarł w 1985 roku w Berlinie Zachodnim.

Axel Springer znany był z rozwiązłości seksualnej o czym świadczy pięć kolejnych małżonek z którymi ochoczo w warunkach skandalów publicznych się rozwodził. Afery seksualne z kolejnymi żonami, uwodzenie kolejnych panienek, to historia wzięta z życia Axela Springera, którego ostatnia żona, Friede Springer z domu Riewerts (ur. 1942), jest spadkobierczynią. Friede Springer jest przy dobrą koleżanką kanclerz Angeli Merkel, stąd także owa niemiecka czy raczej hitlerowska polityka poparcia dla banderowców i UPA na Ukrainie oraz bezmyślne popieranie wojny i ludobójstwa, zarówno w Palestynie jak i w Donbasie. Rodzina Springerów to luterańscy fundamentaliści o prusacko-krzyżackim zacięciu do zamordyzmu i neohitleryzmu, oczywiście z luterańskim Jezusem Chrystusem na ustach, o zacięciu do dyktowania warunków ludności Europy, omamiania goebbelsowską propagandą i sadystycznego niszczenia autonomii i niepodległości wszystkich mniejszości narodowych. Syn Axela Springera urodzony w 1941 roku o tym samym imieniu i nazwisku z przydomkiem junior, także był kształcony na dziennikarza, pisywał pod pseudonimem Sven Simon, a w styczniu 1980 roku w Hamburgu, w parku na ławce popełnił samobójstwo w głośnym wówczas proteście przeciwko złowrogiej polityce i ideologii koncernu swojego ojca którego następca wyraźnie nie zamierzał zostać.

Reklamy

Wstydź się Polsko!

Pisanie to ciekawe zajęcie, kiedy można pisać o swoim życiu i doświadczeniach. Kiedy można pisać o tym co się spostrzega wokoło siebie i co się myśli oraz czuje. Polska to bardzo złe i okrutne, nazistowskie państewko, które w Konstytucji pozwala na wolność słowa, ale prokuratorzy twierdzą, że myśleć to sobie można, ale za mówienie i pisanie idzie się do więzienia. W Polsce tysiące ludzi siedzi w więzieniach za to, że korzystali z wolności i swobody wypowiedzi, która jest konstytucyjną fikcją i wielką lipą. Nie ma w Polsce wolności słowa. O przepraszam, za czasów komuny do 1989 roku było trochę wolności słowa. Nawet milicjanci się nie obrażali jak się na ich widok jakieś „wa mać” wymskło. Niestety. Teraz w Polsce wszędzie jest polityczna, morderczo-katolicka cenzura pozbawiająca elementarnego prawa do swobody wypowiedzi.

Kiedyś dawałem wywiad do Polsatu, nagrywano mnie przez dwie godziny. Puszczono z tego w bandyckiej telewizji reżymu katolickiego zaledwie ze 2 minuty wycinając dowolnie i nieprzejmując się sensownością tego, co bandyci telewizyjni preparowali. To nie jest demokracja, to nie jest wolność słowa, gdzie telewizja cuchnącą zgnilizną moralną politycznej cenzury puszcza 2 minuty z 2 godzin. W wolnym kraju cały wywiad zostałby opublikowany bez pominięcia jednego słowa, bo na tym polega wolność, że się szanuje to co mówi lub pisze druga osoba, a nie tam cenzuruje w bestialski sposób jakiego nigdy w PRL nie było. Łajdackim dziennikarzom III RP należy odmawiać udzielania wywiadów bo tak je potną, że człowiek będzie wyglądał jak w bardzo krzywym zwierciadle. Co najwyżej można się zgodzić na rozmowę na żywo, bezpośrednio na antenie, co jest może wyjątkiem, ale i tak można być w takiej audycji niedopuszczonym do głosu, bo się nagle okaże, że oprócz ciebie jest tam także kilka innych osób, albo że skrócono czas antenowy z 20-tu do 2 minut.

Mafia zwyrodniałych politycznych cenzorów pomija skrzętnie wszystko, jak się tylko zacznie mówić np. o szkodliwość katechezy katolickiej w szkołach albo o masowym w zasadzie zjawisku pedofilii wśród katolickiego kleru. A wywiad ze mną dla Polsatu tyczył dymania dzieci przez katolicki kler czyli dewiacji, seksualnego i religijnego zboczenia, wynaturzenia którego likwidacją i wytępieniem powinny się telewizje zajmować. Tymczasem jest polityczne milczenie a pedofile w sutannach szaleją jak nigdzie na świecie, bo tylko jedna sekta w Polsce jest społecznie szkodliwa i niebezpieczna, ta pedofilska.

Zjawisko seksualnego wykorzystywania małych dzieci w Kościele znane już było chociażby w X-XI wieku i w wielu dokumentach historycznych jest wspominane jako seksualna patologia. Nie jest to jakaś nowa moda ani zboczenie ostatnich lat. Dziwne i nienaturalne jest to milczenie w Polsce nad zjawiskiem pedofilii kleru, kiedy prawie nie ma dnia, aby jakiś ksiądz nie zaliczył wpadki. Warszawa, Bydgoszcz, Częstochowa, Katowice, Kraków, Szczecin, Bielsko-Biała, Wrocław, Poznań, Olsztyn i wiele innych miejscowości to istne jaskinie klesiej orgii zbrodni na dzieciątkach. I jakoś cicho nad zakazem zbliżania się kleru do dzieci, żeby uniemożliwić zboczeńcom inicjacji seksualnej na dziecięcych gardłach i otworach odbytowych.

W Polsce nawet zamyka się w więzieniach ofiary znanych księży i biskupów, żeby nie mogły prawdy mówić o seksualnym wykorzystaniu przez osoby tak zwane duchowne. Jest wiele takich przypadków, a policja się nudzi i na usługach kleru lata po rodzinach i znajomych gwałconych dzieci i zastrasza aby księdza pedofila nie oskarżać i o zbrodni kościelnego penisa nie mówić. A zbrodnia to najokrutniejsza gorsza od ludobójstwa i holocaustu. My ofiary molestowane przez księży pedofilów musimy mieć prawo do likwidacji katechezy w pobliskich szkołach, przepędzania katechetów i księży, usuwania pedofilskich budynków w postaci kościołów czy chociaż wyłączania tego ich obrzydliwego hałasowania dzwonami, które jedynie przypomina nam przeżyte tragedie. Bo i dlaczego jakiś zboczeniec ma prawo dzwonić na całe osiedle i dręczyć mnie i tysiące innych ofiar ksieży pedofilów w Polsce swoim pedofilskim dzwonieniem w pedofilskim tak zwanym kościele, który tylko kojarzy mi się jednoznacznie z gwałceniem mego ciała przez zboczeńców zwanych księżami? Czas już podjąć skuteczną walkę służącą delegalizacji pedofilskiej, niebezpiecznej i terrorystycznej sekty znanej na całym świecie z grabieży i pedofilskich orgii zbrodni na dzieciach.

Polecam stronkę w internecie:

http://www.ruchofiarksiezy.org